OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

‘Vanmorgen had ik geen zin om op te staan. Ik ben 61. In de schoot van twee vrouwen heb ik ooit mogen thuis-en klaarkomen. Na de vechtscheiding met de moeder van mijn kinderen was er mijn Licht. Het schijnt nog, zoals een lamp die door te flakkeren aangeeft dat ze het niet lang meer zal uitzingen. Mijn Licht slaapt in ons huis al een jaar lang een verdieping hoger. Ik heb twee hernia’s en slokdarmkanker gehad, maar nog geen depressie. Die zit er nu aan te komen. Ik weet dat er Deanxit bestaat om die te bestrijden. Toch ben ik opgestaan. In een vlaag van zelfoverschatting en zelfverdediging wil ik mezelf staande houden door te schrijven. Geen pillen, geen therapeuten. Maar wel elke dag opschrijven wat ik ervaar, noteren hoe ik ervoor sta, mij herinneren wie ik geweest ben. Schrijven om te overleven en als het even kan een jaar lang. Daarom die 365.’

Zo begint literatuurprof Joris Gerits zijn dagboek. Oprecht. Authentiek. Met erin alles wat een dagboek tot literatuur verheft. En, anders dan je zou denken helemaal niet deprimerend. Ik heb dit boek eerst een paar keer teruggelegd, dan meegenomen als 'voordeelboek' nu lees ik het met enige vertraging. Een intense leeservaring. Dit letterlijke 'koopje' heeft namelijk de grandeur van ‘Het Verkoolde Alfabet’(in de mooie reeks Privédomein. Arbeiderspers) van Paul Dewispelaere, ook al een literatuurprof.

Hopelijk blijft Gerits schrijven. Er is in de Vlaamse rekken hoge nood aan zoveel oprechtheid tussen al het thrillende snel rijk-maakwerk.

Walter van den Broeck over 365: ‘Ondanks de onvoorstelbare hoeveelheid ellende die erin voorkomt, laat 365 je niet gedeprimeerd achter. Integendeel. Na de laatste bladzijde lijkt het alsof alles opnieuw begint te glanzen.’

‘365’. Joris Gerits. Meulenhoff/Manteau.

'Over Leven Voor Gevorderden’.
‘Tetietatutes’. Virtueel Dagboek.
Copyright Stef Vancaeneghem.