DE BENIEUWDE RONSENAAR

CATCH-22 VOOR BURGEMEESTER DUPONT

DE MAN DIE RONSE UIT HET SLOP WIL

Burgemeester Luc Dupont ervaart wat luchtmachtkapitein John Yossarian overkomt in Catch-22, de beroemde oorlogssatire over de Tweede Wereldoorlog van Joseph Heller. Kapitein Yossarian probeert zich in die klassieker te laten afkeuren voor gevaarlijke aanvalsmissies bij Doc Daneeka. Hij verzeilt daardoor in een zogenaamde Catch-22 situatie. 'Wie gek is, moet niet meer vliegen, maar wie niet meer wil vliegen is nog zo gek niet'. Inzicht in de Catch-22 van Luc Dupont.

Luc Dupont probeert Ronse uit het slop te trekken. Hij werkt daartoe op vele fronten tegelijk. Met zijn Strategisch Plan en tal van andere initiatieven wil hij tweeverdieners naar Ronse halen, de koopkracht aanzwengelen, de werkloosheid terugdringen, het stadscentrum renoveren, de lokale middenstand helpen, de bedrijfswereld leven inblazen.

Starterscentrum. Nieuw industrieterrein. Nieuw Cultureel Centrum. Nieuw Bezoekerscentrum. Nieuw Woonproject de Kloef. Nieuwe renovatie van het centrum. Uitbouw van het nieuwe sportcentrum. Kerstmarkt. Bruulconcerten.

Dupont is daar allemaal onvermoeibaar mee bezig. In stilte. Zonder blabla. Zonder zelfpromotie.

(Met het charisma van een diepvriespladijs uit O’Cool schreef ik ooit, schromelijke overschrijving van een schampere schrijver, welteverstaan. In de omgang is hij integendeel een innemend persoon. Zij het met versleten rietje in de klarinet).

Bij Luc Dupont gebeurt het grote werk dus binnenskamers. De neus in plannen en dossiers. Met talloze discrete démarches (zoals in de asbestzaak), met veel gesprekken, behind closed doors. Hij heeft daarbij maar één agenda: de Renaixance van Ronse. Op die manier is hij werkelijk de burgemeester geworden van àlle Ronsenaars. Geen Ronsenaar die zijn gezag of competentie hier nog betwist.

Luc Dupont maakt aldus hardnekkig waar wat hij de Ronsenaars beloofd heeft. Hij geeft het beste van zichzelf voor Ronse. Maar de veeleisende Ronsenaar zit op grote honger. Hij wil een andere stad zien verrijzen, uit het puin van de vorige eeuw. Een andere stad dan die met een imago van steuntrekkers en sluiers. De Ronsenaar herinnert zich daarbij wat weemoedig hoe het hier vroeger was.

Verward en verloren kijkt hij aan tegen de onheilsberichten over zijn stad. Tegen de steeds verder vervreemdende desolate aanblik van zijn stad. In die bizarre wereld van Nieuwe Ronsenaars en gelukszoekers die hij met stijgende verbazing en groeiende verontrusting gadeslaat.

De gangmaker van Ronse

Als burgemeester toont Luc Dupont zich daarbij in de moeilijkste omstandigheden voor Ronse ooit als de onbetwistbare patron van zijn bestuursmeerderheid. Hij trekt aan de kar als ze hapert. Hij springt bij waar zijn schepenen steken laten vallen. Hij toont zich de betrouwbare kopman van zijn coalitie. Hij werkt zich dag na dag op tot de onbetwistbare door eenieder gewaardeerde gangmaker van Ronse.

Luc Dupont heeft dat allemaal niet in de schoot geworpen gekregen. Het is noch meteen noch vanzelf gegaan. Hij heeft zich zowel in de gemeenteraad als op het stadhuis laten kennen als een hard werkend ernstig, integer en fideel mens die zich door niks of niemand laat afleiden van zijn doel: Ronse beter en mooier maken.

Zo slaagt hij er bijvoorbeeld in om tegelijk unisono samen te werken met de andere architecte van zijn Strategisch Plan, stadssecretaris Linda Vandekerkhove. Maar tegelijk tegen alle wrevel in de fidele vriend te blijven van zijn privésecretaris ten stadhuize André Bellinck.

Het Plan niks dan het Plan…

Luc Dupont blijkt bij dit alles echter danig bezield door zijn eigen Strategisch Plan voor Ronse, dat hij wel eens voeling wil verliezen met andere meerwaarden voor de Renaixance. Dat zorgvuldig beheren en leiden van het Strategisch Plan maakt hem hem al eens minder alert voor nieuwe visies. Dat hardnekkig focussen op het Strategisch Plan brengt er hem aldus bijvoorbeeld toe zich achteloos in volle gemeenteraad af te vragen ‘wat de meerwaarde van de Eurometropool Lille-Tournai-Kortrijk kan zijn voor Ronse’ of dan weer denigrerend te doen over voorstellen tot samenwerking van de burgemeester van Oudenaarde.

Het argument dat Dupont niet alles tegelijk kan, klopt hier maar half. Dit is namelijk zijn tweede burgemeestersmandaat. Dus was er al tijd genoeg om bijvoorbeeld de voordelen voor Ronse van de Eurometropool eerder in te schatten. Bovendien beschikt Dupont over een ploeg. Het punt is echter dat die ploeg rond hem al meer bezig is met de eigen profilering naar Duponts opvolging toe, dan met de Renaixance tuupe vuir Ronse.

De kloof tussen arm en rijk Ronse

De Catch-22 waarin Luc Dupont op het stuk van (on)veiligheid van Ronse terechtkomt ligt alvast zeker nièt bij de angst om het bedje te spreiden voor de herauten van de zerotelerantie en aldus Het Vlaams Belang ‘slapend rijk te maken’.

Luc Dupont heeft zich wat dat betreft integendeel altijd een onbevreesd en vastberaden challenger getoond. Het heeft hem tot winner gemaakt. Vandaag beschikt hij bovendien in Ronse over een stevige meerderheid en staat hij sterker dan ooit. Het ziet er niet naar uit dat dit snel veranderen zal. Integendeel.

In de gemeenteraad tekent zich steeds duidelijker de scheidingslijn af tussen extreem populistisch rechts Ronse en de rest. Met aan de ene kant de meerderheid plus (vanuit de oppositie) GBIC en aan de andere kant het Vlaams Belang. Waarbij de Open VLD steeds vaker balanceert op de rand van het egoïstisch arrivisme.

Luc Dupont hoeft dus het debat omtrent veiligheid helemaal niet te vrezen omwille van de Ronsese rechterflank: duidelijk de minderheid in het grotendeels solidaire christen-democratisch en sociaal-humanistisch Ronse.

Nee, de echte Catch-22 van Dupont is veeleer die van beeldvorming buiten Ronse over Ronse. Luc Dupont wil er precies alles aan doen om die onheilstijdingen te keren. Maar hij wordt daarin telkens weer onderuit gehaald door de vernieling van de betere perceptie die hij bewerkstelligt. Elke overval staat daarbij haaks op die mooie Ronsese droom van hem voor een beter veiligere en mooiere stad. Het is een droom die we onvoorwaardelijk met hem delen.

Het ware een vergissing om uitgerekend de man die er het hardst aan werkt om Ronse uit het slop te halen, vast te pinnen op deze Catch-22 die er een is van alle Ronsenaars met een hart dat klopt voor de Renaixance.