STERRENKIJKER

20


Deze blog stevent dezer dagen af op 130.000 bezoeken: uniques en reloads.
Toen ik hem opstartte, wou ik eigenlijk alleen maar een schepnetje voor mijn nieuwe schrijfsels die, nadat uitgever Manteau me na negen romans en publicaties in de steek liet, hun weg niet langer zouden vinden naar een printuitgever.

Je laat als schrijvend mens je lezers nooit in de steek.

Tegelijk wou ik, na vijftien hoofdredacteuren (zie daarover de roman ‘De Schrijfheren’ op deze blog) wel eens mijn eigen schrijfmedium: deze keer zonder bemoeizuchtige broodheren noch vaak partijdige opdrachtgevers.

Een totaal a-commercieel en onafhankelijk schrijfplatform wou ik. Waarin ik mijn geschrijf ongegeneerd zou kunnen ventileren.

Dat ik op die weg, na een leven als pennenlikker voor diverse vaak allang vergane bladen, voor dat eigen stekje zo’n enorme respons op mijn schrijfweg vinden zou, geeft me vooral een gevoel van grote verantwoordelijkheid naar de verwachtingen van al die lezers toe.

Schrijven zonder uitgever noch hoofdredacteur is als dansen op een slappe koord van de Klijpetoren naar de Molens Spileers. En dan zonder vangnet.

In de eerste plaats wil ik met deze blog echter mijn eigen literaire ‘schrijfverzekering’ garanderen. Tot en met de perceptie van mijn romans, film, toneelstukken, liederenboekje ('Het Roonsies Beurooboek') wou ik mijn lezerspubliek meegeven. Gewoon the making of erbij dus.

Noch ijdelheid, noch eigenwaan. Maar gewoon trots achter dat eigen werk blijven staan. Ook al sta je alleen. Het vrije woord en het vrije denken zijn me bij dit alles zeer kostbaar. Ook daarin heb ik een lange route afgelegd. Loskomen van de altijd voorgekauwde denkpatronen is niet evident als tscheef van huize uit. Dan nog vanuit een tijd waarvan mijn kinderen zich bij benadering niet kunnen voorstellen hoe vastgeklonken hij vaak wel in elkaar heeft gezeten.

Néé, vroeger was het niet beter. Maar: noch nostalgie, noch rancune.

Nu ik de laatste ‘schrijfheer’ op mijn lange weg naar het vrijgevochten schrijven heb afgeschud (het geluk heeft me hierbij wat geholpen, helaas na een derde krantenherstructurering die echter voor mij deze keer wel op het goede moment kwam) is de lezer(es) en alleen hij/zij nu mijn enige opdrachtgever. Voortaan zonder tussenpersonen die het allemaal zo goed in je plaats weten... Rechtstreeks van schrijver naar lezer. Van producent naar gebruiker zoals dat in de geglobaliseerde postmoderne wereld heet.

De structuur van deze blog is drievoudig gelaagd.

Vooreerst wil het een parking zijn voor alle info omtrent mijn vorige publicaties. Vervolgens fungeert hij als onmiddellijk - alom toegankelijk - gratis forum voor al mijn nieuwe schrijfsels (‘De Gok van Hermes’, ‘De Schrijfheren’, de brievenroman ‘Vader Dag’ en deze ‘Sterrenkijker’. Dit in afwachting dat die mogelijks hun weg naar het papieren bestaan vinden.

Ik zal mijn lezers aldus nooit in de steek laten. Schrijven is mijn leven. Ik heb er als adolescent al voor gekozen om dit bestaan te leiden (lees lijden). Want een cadeau is het schrijven tegen de bierkaai in dit zo mercantiele Vlaanderen niet altijd echt… Doch u zal me hier niet horen klagen. En ook verbittering is mijn ding niet. De verzuring zal ik integendeel waar kan, met het beetje humor dat me al eens gegeven is, blijven bestrijden.

Met ‘De Benieuwde Ronsenaar’ wil ik dan weer samen met alle Ronsenaars van goede wil (er zijn er geen andere) tuupe vuir Roonse vanuit de Vlaamse identiteit van Ronse en de grootste taalhoffelijkheid voor ons Franstalige broeders en Waalse buren streven naar de echte Renaixance. Of tenminste: naar de aanzet ervan. Want laat ons vooral niet naïef zijn. De weg is lang en gaat niet over rozen…

We gaan er samen voor. Zonder aanzien des persoons. Wars van alle partijbelang. Los van elke filosofische overtuiging. En als we dan toch één opdrachtgever hebben, dan is het ons geliefd Ronse.

Met mijn net opgestarte ‘Blog Boek’ wil ik daarnaast tenslotte als één observator onder zovelen mijn schrijfdrift koelen omtrent de dingen van het bestaan.

*****

Na twintig hoofdstukjes sluit ik hierbij dit deel van mijn ‘Sterrenkijker’ voorlopig af in het heden. En alweer staan er mooie dingen op stapel. Afspraak daaromtrent dan in het vervolg. Bij lezen en welzijn. U krijgt van mij nog vijf sterren erbovenop, recht uit mijn Sterrenkijker geplukt, beste lezers. Uit dank om zoveel fideliteit.

(Tuupe vuir) Ronse, 21 augustus 2007.