VADER DAG

182.In ‘Les Mots’ vertelt Sartre dat zijn vader stierf toen hij vijftien maanden was. Dat dit hem alle kansen heeft gegeven om zichzelf te zijn.

Dat zelfproject van hem. Zonder zijn vader zat Sartre voor altijd opgesloten in Le Néant. Was zijn être er nooit geweest.

‘Had mijn vader bestaan,’ emmert de filosoof, ‘dan had hij me verpletterd met zijn eigen hele zijn. Gelukkig is hij dood toen ik klein was’.

Jij deed beter dan de vader van Sartre. Je stierf al toen ik twaalf maanden krijste. Anders dan de existentialist van Saint-Germain des Prés heb ik je sindsdien elke dag gemist. Anders dan de Nobelprijsweigeraar ben ik je al bij al dankbaar voor het leven dat je net voor je vertrek in dertig kreunen bij mama verwekte. Nog net op de Hoge Snelheids Trein naar het bestaan. Eer je de deur dichtklapte.

Ticket to ride. Saved by the bell.

Mijn zelfproject had ik op elk moment willen toetsen aan jouw oordeel. Mijn falen. Mijn welslagen. Mijn pech. Mijn meevallers. Wat zou je me verpletterd hebben? Je had me integendeel kunnen bijstaan. Steunen. Aanmoedigen. Belonen. Berispen. Bijsturen.

Sartre praat alsof alles wat hij in zijn leven deed een geweldig succes was. Totalitaire communistische regimes tegen alle beter weten in blijven steunen bijvoorbeeld. Geen vader nodig om hem op zijn legendarische uitschuivers te wijzen.

Je was er niet toen ik alle textielbaronnen verontwaardigd op één paternalistisch hoopje gooide. Toen ik je meegegeven geloof ‘en vrac’ overboord kipte. De Bergrede met het Badwater .

Je was er niet om me te dwingen tot twijfel omtrent de twijfel. Tot deemoed.

183.Mijn uitgever is met vakantie tot half juli. Jij bent dood, als steeds. Ik schrijf voort.

184. Een ekster vliegt hier binnen in mijn schrijfkamer, houdt me gezelschap.

lentement, les ailes déployées
lentement, je le vis tournoyer
près de moi, dans un bruissement d'ailes
comme tombé du ciel
l'oiseau vint se poser

de son bec il a touché ma joue
dans ma main il a glissé son cou
c'est alors que je t'ai reconnu
surgissant du passé
tu m'étais revenu

dis papa, ô dis, emmène-moi
retournons au pays d'autrefois
comme avant, dans mes rêves d'enfant
pour cueillir en tremblant
des étoiles, des étoiles

Sierlijke zwarte en witte vleugels heb je. Anders dan die volkomen - al te - zwarte adelaar van je stad. Anders dan L'Aigle Noir van de gevoelige Barbara die me haar intertekstualiteit offreert. En zoveel emoties.

Anders dan de imposante koperen adelaar in de Grote Kerk. Waarop de aloude brieven liggen van de neergebliksemde Saulus onderweg naar Damascus. L'avorton du Seigneur, zoals hij zichzelf noemde.

in zwart en wit
kijk je over mijn schouder
zwart als de lettertekens
van het type georgia twaalf

wit als mijn screen
zonder saver
achter dat scherm
vlieg ik met je mee

ach mijnheer die mooie vogel
wil ik zijn op jouw sterke
vleugels asjeblief
mijnheer papa mijn

185. Je kleinzoon bezorgt me een persknipsel omtrent de Ommegang. De gedreven jonge dirigent van de Schola Gregoriana wil de Fiertelmis van je broer Michel weer opvoeren. De partituur wordt daartoe gerestaureerd.

Muziek, recht vanuit jullie hiernamaals. Ik popel al.

Vader Dag. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.