DE NIEUWE RONSENAAR (145)

VUIGOOKIES IN DEN PIERENBUUM

Nog 23 dagen scheiden ons van de verkiezingen. Achter de schermen gaat het er nu grof aan toe. Wat u niet leest, is wat u echt liever niet wil weten, lezer. Ik bespaar u het gif in mijn mailbox, op mijn gsm, de zaging en de zever, de oren van mijn kop. Het begint bij een ideaal en het loopt uit op splitsingen, scheuringen, afrekeningen, slagen onder de gordel, pogingen tot manipulatie en desinformatie. Een kat vindt haar jongen niet meer tussen waarheid en halve waarheden, de vuige roddels, de goedkope verdachtmakingen.

Het onverwachte succes van deze blog (na de verkiezingen luwt dat wel en kunnen we – 50.000 clicks later en 30.000 lezers verder- weer rustig doorgaan voor liefhebbers en connoisseurs) heeft ook zijn gevaarlijke schaduwkant. Alles dient nu tenminste drie keer te worden getoetst en nagetrokken op zijn werkelijkheidsgehalte.

Gelukkig ken ik in Ronse genoeg ware democraten, zijn er de vrienden en fidele lezers om me te behoeden voor de valstrikken van de misleiding. Het kan niet, ik vind dit zelf walgelijk wraakroepend, dat mensen die zich vanuit hun eigen overtuiging vrijwillig willen inzetten voor de goede zaak van Ronse zomaar door het slijk worden gehaald omdat ze op de concurrerende lijst staan.

Wie publiekelijk het algemeen belang dienen wil, moet natuurlijk tegen een stoot kunnen. Maar nooit kan dit persoonlijk worden. Mensen pakken in dingen die hen in de privésfeer zouden kunnen schaden: sans moi.

Natuurlijk gaat het er hard aan toe, worden de kandidaten nu met de dag zenuwachtiger. De meerderheid begint met een wij-programma en komt uit op: ZIE EENS WAT ONZE PARTIJ VERWEZENLIJKT HEEFT.

De partners van gisteren zijn nu genadeloze concurrenten in de lokroep naar de kiezer. Subtiele spelletjes om het eigen grote gelijk halen het van de collegialiteit. De oppositie wil de meerderheid breken, de concurrenten willen mekaar in de harde genadeloze vernieling. Alle middelen zijn goed. Halve waarheden, hele leugens worden nu met het grootste gemak geventileerd.

Moerkt ien Ronse. De braderie van politieke kleuren en gedachten. Een man promoot samen met zijn kindsies zijn vrouw op de lijst. Stem voor mijn geliefde. Mooi. Vrouwen die nu het liefst mijlenver van hier zouden zijn, begeleiden hun man die op de lijst staat. Houden hun hart vast voor 8 oktober. Vrezen nu al stiekem post-electorale depressie. Dertig stemmen? En op de barbecue voor vrienden en familie was er 400 man? Verraders!

Het is menselijk. Al te menselijk. Honderdtweeënzestig kandidaten voor acht mandaten. Dupont gaat voor burgemeester. Deriemaker, Deruyver en Tack kijken de kat uit de boom. Boudringhien, De Dobbeleer, Hysselinckx staan stand by voor de ‘technische assistentie’.

Rood en groen ventileren op de zaterdagmarkt hun pastèque van broederlijkheid en milieuzorg. De blauwe VLD-jongeren laten hun blauwe narke ‘Reneitsie’ geboren worden: boven een portret van Albert De Cordier. Eindelijk wat eerbetoon voor ‘Beerie Passereele’ één van de meest authentieke Ronsenaars van de afgelopen halve eeuw.

Salut Albert, in de rouw die weerom de jouwe is, stuur ik je mijn warme Ronsese groet. Vaak waren we het oneens, maar altijd weer bracht de liefde voor Ronse die we delen ons weer bijeen. Ik vergeet nooit de hand die je me toestak op een begrafenis in Spiere-Helkijn. Je sprak me toen mooi van de vader die ik nooit kende en die je vriend was. Je raakte me waar ik je nooit verwacht had. Net als met Emile behoor je tot de galerij van ‘eechte Ronseniers’. Mohikanen, maakt niet uit van welke kleur en de taal: het Ronsies. Tuupe vuir Roonse zu simpoo datees.

Feest in Rusthuis de Linde. Er staat een tent en ze zit vol. Er zijn gebakjes. Politiekers komen aan en af. Met de vrienden van Voor Taal en Volk zingen we onze liedekens van Ronse, op de gitaargeluiden van Poilke.

‘’t Ees noa naacht ien Roonse’, zingt Tavi ' en te n'ees nieverst mier gien leucht'.

Bijlange nog niet. No paseran. Integendeel :

'Het kloert ien Roonse'.

Helikoptergeluiden vermogen de hemelse stem van Tavi’s 'Tifanie' Katrien Wemel, begenadigd schrijfster én zangeres, niet te ontwrichten. I like the smell of coffee and the voice of Tifanie in the afternoon. (U leest haar op http://kirsten.punt.nl) Apocalypse now? Integendeel:

'Oh Roonse mien schuune stad'

Aan de eerste tafel in de tent zitten drie Kongolezen en een jongen uit Bagdad. Ze herkennen de melodie van Petit Papa Noël. Iemand moet hen vertellen dat het kerstmannetje niet langer in Ronse woont. Dat men hen heeft voorgelogen. Dat het rijke westen niet meer bestaat. Dat dit het tijdperk is van de Chinezen.

Ze zoen zeur hoest
niemer weiten
da Roonse 'n stad
van de wierood ees

uik zien gedaacht
tuus azuu verbleiven
tuupe vuir Roonse
zu simpoo da ’t ees


We laten alle chagrijn voor wat het is, zingen uit volle borst geift moa nen bees. En we voelen ons beter dan ooit tevoren bijeen. Onnavolgbaar als steeds bezingt Fabrice Nuageke zijn ‘Hiete Paane’, blaast met zijn machtige stem de laatste helikopter finaal die tent uit.
En dan zingen we tuupe:

’t Leiven ees zu schuune
’t ees gelek nen druum
mei vuigookies
in den pierenbuum

Ha bon. Goe geweiten.