DE GODSVREDE VAN RONSE
MAAR WAT NA DE STAAT VAN GENADE?
Eerder dacht ik er aan om, na de ongeziene triomftocht van Tavi als burgemeester, mijn pen hier voortaan nog uitsluitend op andere onderwerpen te richten dan op de vaak enge lokale politiek, zoals die dezer dagen magistraal op de planken wordt gezet door de acteurs van VTV, in de bitsige tweestrijd tussen Mathilde en Tifanie.
Wat kan er immers worden toegevoegd aan het ideale Ronse zoals verwoord in de woorden van hoop en trots die Tavi op zijn duizendkoppige fans loslaat? Niks. Behalve een oorverdovend applaus dat hij voorstelling na voorstelling van zijn kiezers cadeau krijgt. Maar wat na die spontane ovatie voor een - laat ons wel wezen fictief - ideaal Ronsies burgemeesterschap?
De Tavi-gekte mag dan nu wel voor een tijdelijke ‘staat van genade’ zorgen, erna wordt het weer politieke koekenbak. Dan barst de echte strijd om de Ronsiese sjerp los, al staat hij ondertussen nooit echt stil. Ook tijdens de ogenschijnlijke theatrale ‘godsvrede’ duurt het echte politieke spel immers onverminderd voort. Het wordt een warme lente, een hete zomer en een voor het burgemeesterschap van Ronse razend spannende 14de oktober.
Er gebeuren dingen, of ze worden zo terloops gezegd, die een schrijvend mens aan het nadenken zetten. Een ervan hoorde ik afgelopen weekend tijdens het klinken op de geslaagde premiere en de stormloop voor Tavi, uit de mond van iemand van wie ik verwacht dat hij Ronse de komende jaren vooruit helpt. Hier nu stoppen met politieke comments staat zo te horen helemaal haaks op een verwachtingspatroon en een gewoonte . Dat is natuurlijk leuk om horen: moer loet oes surtout nie zweiven.
Want wat mij betreft zou (nu) stoppen vooral vrij spel geven aan diegenen die er alweer van uitgaan dat ze hun mandatenhonger ongesanctioneerd (door de kiezer) kunnen blijven botvieren en hun persoonlijke belangen kunnen laten voorgaan op het algemeen belang dat we als Ronsenaars tuupe voor ogen hebben.
Zodus, bijgevolg en bijaldien: als Luc Dupont van gedacht verandert nadat hij zes jaar lang heeft gezegd dat hij stopte, zal het me door mijn lezers licht vergeven worden dat ik toch maar doorga met mijn comments die ik hier zes jaar geleden vanuit dat streven naar onafhankelijke a-commerciële verslaggeving opstartte voor dat ene allereerste clickje op deze blog. Om u een idee te geven van de impact die u me hier inmiddels tuupe schenkt: op het moment dat ik dit tik, hebt u me met zijn allen 530.773 keren aangeklikt.
Doorgaan zal ik dus samen en dank zij jullie allen. Ook al omdat ik inmiddels al te oud ben voor de grote illusies en de waan van de dag. Dat is het enige voordeel van jaarlijks verjaren (op dezelfde dag als burgemeesterskandidaat Pol Kerckhove en gewezen schepen Annie Blanckaert, het lot heeft zo van die grapjes).
Ook al omdat ik constateer hoe sommigen zich nu alweer heer en meester van Ronse wanen en zich gedragen alsof ze boven de kiezer en diens publieke opinie staan. En dan heb ik het hier nièt over kwajongen van dienst Ignace Michaux die ongeveer iedereen in de partij voor de voeten loopt, graag uitpakkend met zijn paashaas De Crem, het ideeëngoed van Tuupe vuir Ronse al eens recupererend voor eigen gebruik.
Alle partijen van Ronse zonder uitzondering hebben zo hun zorgen voor na de Godsvrede. Met of zonder die schuune grute fieste van Tavi. Dat de meerderheid er alles aan doet om een stevig pre-electoraal akkoord op papier te zetten en het burgemeesterschap binnen de huidige coalitie te houden is logisch. Maar om zover te geraken dient eerst te worden uitgepakt met propere en schone lijsten voor ‘een helder en degelijk bestuur.’ En dan niet in woorden maar in daden.
Voor minder wil de kiezer niemand nog naar het stadhuis van Ronse. Daarvoor zijn de tijden veel te hard geworden. De kiezer kiest. De lezer leest. In het licht van de crisis ziet het er niet naar uit dat de grote mandatenrapers en kleine prutsers daarbij nog veel kans maken bij de kiezer.
Wat kan er immers worden toegevoegd aan het ideale Ronse zoals verwoord in de woorden van hoop en trots die Tavi op zijn duizendkoppige fans loslaat? Niks. Behalve een oorverdovend applaus dat hij voorstelling na voorstelling van zijn kiezers cadeau krijgt. Maar wat na die spontane ovatie voor een - laat ons wel wezen fictief - ideaal Ronsies burgemeesterschap?
De Tavi-gekte mag dan nu wel voor een tijdelijke ‘staat van genade’ zorgen, erna wordt het weer politieke koekenbak. Dan barst de echte strijd om de Ronsiese sjerp los, al staat hij ondertussen nooit echt stil. Ook tijdens de ogenschijnlijke theatrale ‘godsvrede’ duurt het echte politieke spel immers onverminderd voort. Het wordt een warme lente, een hete zomer en een voor het burgemeesterschap van Ronse razend spannende 14de oktober.
Er gebeuren dingen, of ze worden zo terloops gezegd, die een schrijvend mens aan het nadenken zetten. Een ervan hoorde ik afgelopen weekend tijdens het klinken op de geslaagde premiere en de stormloop voor Tavi, uit de mond van iemand van wie ik verwacht dat hij Ronse de komende jaren vooruit helpt. Hier nu stoppen met politieke comments staat zo te horen helemaal haaks op een verwachtingspatroon en een gewoonte . Dat is natuurlijk leuk om horen: moer loet oes surtout nie zweiven.
Want wat mij betreft zou (nu) stoppen vooral vrij spel geven aan diegenen die er alweer van uitgaan dat ze hun mandatenhonger ongesanctioneerd (door de kiezer) kunnen blijven botvieren en hun persoonlijke belangen kunnen laten voorgaan op het algemeen belang dat we als Ronsenaars tuupe voor ogen hebben.
De kiezer kiest. De lezer leest. In het licht van de crisis ziet het er niet naar uit dat de grote mandatenrapers en kleine prutsers daarbij nog veel kans maken bij de kiezer.
Zodus, bijgevolg en bijaldien: als Luc Dupont van gedacht verandert nadat hij zes jaar lang heeft gezegd dat hij stopte, zal het me door mijn lezers licht vergeven worden dat ik toch maar doorga met mijn comments die ik hier zes jaar geleden vanuit dat streven naar onafhankelijke a-commerciële verslaggeving opstartte voor dat ene allereerste clickje op deze blog. Om u een idee te geven van de impact die u me hier inmiddels tuupe schenkt: op het moment dat ik dit tik, hebt u me met zijn allen 530.773 keren aangeklikt.
Doorgaan zal ik dus samen en dank zij jullie allen. Ook al omdat ik inmiddels al te oud ben voor de grote illusies en de waan van de dag. Dat is het enige voordeel van jaarlijks verjaren (op dezelfde dag als burgemeesterskandidaat Pol Kerckhove en gewezen schepen Annie Blanckaert, het lot heeft zo van die grapjes).
Ook al omdat ik constateer hoe sommigen zich nu alweer heer en meester van Ronse wanen en zich gedragen alsof ze boven de kiezer en diens publieke opinie staan. En dan heb ik het hier nièt over kwajongen van dienst Ignace Michaux die ongeveer iedereen in de partij voor de voeten loopt, graag uitpakkend met zijn paashaas De Crem, het ideeëngoed van Tuupe vuir Ronse al eens recupererend voor eigen gebruik.
Alle partijen van Ronse zonder uitzondering hebben zo hun zorgen voor na de Godsvrede. Met of zonder die schuune grute fieste van Tavi. Dat de meerderheid er alles aan doet om een stevig pre-electoraal akkoord op papier te zetten en het burgemeesterschap binnen de huidige coalitie te houden is logisch. Maar om zover te geraken dient eerst te worden uitgepakt met propere en schone lijsten voor ‘een helder en degelijk bestuur.’ En dan niet in woorden maar in daden.
Voor minder wil de kiezer niemand nog naar het stadhuis van Ronse. Daarvoor zijn de tijden veel te hard geworden. De kiezer kiest. De lezer leest. In het licht van de crisis ziet het er niet naar uit dat de grote mandatenrapers en kleine prutsers daarbij nog veel kans maken bij de kiezer.
posted by Stef Vancaeneghem at 10:58
<< Home