BRIEFGEHEIMEN
RIGOREUS EN ONVERVAARD
In schokgolven van verbijstering wordt het ons als Ronsenaars voor de voeten gerold. Dat er aan de Kruissens een kind van twee door het raam is gesmeten, in een poging om het uit een aangestoken brand te redden. Eerst hersendood dan dood.
Dat er in de Hermes Van Wingenestraat een vrouw is overklopt door haar stiefzoon. Eerst hersendood dan dood. Dat er in de Olifantstraat een jonge politieman het ziekenhuis in is geslagen: door een agressieve vader na een interventie bij een zoveelste familiale twist. Hersenschudding.
Dat er op Kerst is ingebroken bij een dierbare. Plundering van lang gekoesterde familiestukken vol persoonlijke herinneringen. Voor altijd geschonden geborgenheid.
Doodslag, brand, agressie, inbraak is wat je over Ronse leest. In dagen die feestvreude en meer licht hoorden te brengen. Voor ons Ronsenaars komt dit alles bovenop de ‘shit that happens’. Bij familie, vrienden en kennissen met wie je machteloos meevoelt in hun harde persoonlijke confrontatie met ziekte, brute pech, tegenslag.
Voor ons Ronsenaars komt dit alles bovenop journaals die maar blijven doorgaan over de dreigende ondergang van de euro, de aangekondigde recessie, de torenhoge energiekosten.
Dit alles wordt bovendien dag na dag nog eens opgekoterd en gevoed door niet aflatende haatcomments op krantensites en Facebook-posts waarin de zelfverklaarde herauten van de Apocalyps al dan niet onder schuilnamen hun pikzwarte plaatjes van Ronse larderen met persoonlijke frustraties en hun blinde haat voor al wie anders is of wie anders denkt dan vanuit hun kleinburgerlijk domdenken en haatdiscours. Aan de horizon ontwaar je daarbij de contouren van wat je ooit geleerd hebt uit de geschiedenis van de jaren dertig. Je leest zo de remakes van extreme mirakeloplossingen uit de wereldgeschiedenis die altijd en overal uitlopen op dood en vernieling, getto, genocide en ellende.
Neen, dit alles wil je natuurlijk niet, fidele lezer en beste Ronsenaar. Je wil gewoon wat orde en netheid in je stad. Zonder dat monster van Law & Order. Zonder dat je stad daarom een repressief krampachtig politiestadje wordt waarin geweld steeds meer geweld gaat genereren. Je wil hier simpelweg vrede en veiligheid voor de mensen. Camera’s die werken waar nodig als het echt niet zonder kan. Dieven die gepakt worden en die de hun toegemeten straftijd in den bak blijven. Je wil hier rust. Je wil een goed leven. Je wil een schoon bestaan, in een zich steeds verder renoverend Ronse. Je wil de Renaixance van Ronse en dat iedereen hier komt en ziet hoe mooi het echte Ronse toch kan zijn en hoe gastvrij en oprecht de Ronsenaars.
Je hoort bij die brede, leeggezogen, moegetergde, uitgemolken, opgeschrikte middenklasse van Ronsenaars. Je hebt geen huis staan in Toscane. Je bent god noch klein Pierke. Maar je klaagt niet. Anderen zijn er erger aan toe. Je hebt hard gewerkt. Je hebt je gesmeten en gegeven voor je stiel, dag en nacht. Nu, in de herfst van je bestaan zie je hoe het plaatje lang niet meer klopt. Hoe dat ooit correcte productieve sociaal geïnspireerde, zo nodig gecorrigeerde kapitalisme, gaandeweg vervangen is door puur plat brutaal financieel roofzuchtig eigenzuchtig neo-kapitalisme. Je ziet hoe de westerse economie ten onder gaat aan rommelkredieten en bankcrashes. Hoe de eigen Belgische welvaartstaat ten prooi valt aan fiscale fraude, notionele nep-aftrek, belachelijk lage nucleaire intrest, schandalige megabonussen, parlementaire megapensioenen, verwerpelijke belastingparadijzen, laffe concurrentie uit lage loonlanden gestoeld op kinderarbeid en pure exploitatie.
Lange tijd vroeg je je, JFK achterna, bij dit alles niet eens af wat Ronse voor jou kon doen, veeleer wat jij als positivo voor Ronse zou doen. Dus zit je bij de vrijwillige brandweer. Bij de Bommelsvereniging. Bij het Rood-Kruis. Bij de jeugdvereniging. Bij alle Goede Doelen. Bij de buurtwerking. Maar je pikt deze blinde agressie en dat zinloos geweld niet. Je pikt de verloedering van je stad niet. Je pikt de verzuring door de fluitspelers van het eigenbelang niet. Je wil alleen maar je rustig Ronse terug. Hoop, vertrouwen, moed en een onwrikbare wil is wat je daarbij drijft.
Bij leven en welzijn zullen jij en ik daar samen voor blijven gaan, fidele lezer. Dag na dag. Straat na straat zullen we Ronse heroveren op het canaille, de fluitspelers van het eigenbelang en de doodgravers van Ronse. Buiten komen zullen we. Er zijn en er staan. Voor Ronse. Rigoreus en onvervaard. Tot we tuupe ons geliefd Ronse daar hebben, waar we het koesteren in ons mooiste lied.
(Aan de geschokte, verontruste, verontwaardigde Ronsenaar )
Dat er in de Hermes Van Wingenestraat een vrouw is overklopt door haar stiefzoon. Eerst hersendood dan dood. Dat er in de Olifantstraat een jonge politieman het ziekenhuis in is geslagen: door een agressieve vader na een interventie bij een zoveelste familiale twist. Hersenschudding.
Dat er op Kerst is ingebroken bij een dierbare. Plundering van lang gekoesterde familiestukken vol persoonlijke herinneringen. Voor altijd geschonden geborgenheid.
Doodslag, brand, agressie, inbraak is wat je over Ronse leest. In dagen die feestvreude en meer licht hoorden te brengen. Voor ons Ronsenaars komt dit alles bovenop de ‘shit that happens’. Bij familie, vrienden en kennissen met wie je machteloos meevoelt in hun harde persoonlijke confrontatie met ziekte, brute pech, tegenslag.
Voor ons Ronsenaars komt dit alles bovenop journaals die maar blijven doorgaan over de dreigende ondergang van de euro, de aangekondigde recessie, de torenhoge energiekosten.
Dit alles wordt bovendien dag na dag nog eens opgekoterd en gevoed door niet aflatende haatcomments op krantensites en Facebook-posts waarin de zelfverklaarde herauten van de Apocalyps al dan niet onder schuilnamen hun pikzwarte plaatjes van Ronse larderen met persoonlijke frustraties en hun blinde haat voor al wie anders is of wie anders denkt dan vanuit hun kleinburgerlijk domdenken en haatdiscours. Aan de horizon ontwaar je daarbij de contouren van wat je ooit geleerd hebt uit de geschiedenis van de jaren dertig. Je leest zo de remakes van extreme mirakeloplossingen uit de wereldgeschiedenis die altijd en overal uitlopen op dood en vernieling, getto, genocide en ellende.
Neen, dit alles wil je natuurlijk niet, fidele lezer en beste Ronsenaar. Je wil gewoon wat orde en netheid in je stad. Zonder dat monster van Law & Order. Zonder dat je stad daarom een repressief krampachtig politiestadje wordt waarin geweld steeds meer geweld gaat genereren. Je wil hier simpelweg vrede en veiligheid voor de mensen. Camera’s die werken waar nodig als het echt niet zonder kan. Dieven die gepakt worden en die de hun toegemeten straftijd in den bak blijven. Je wil hier rust. Je wil een goed leven. Je wil een schoon bestaan, in een zich steeds verder renoverend Ronse. Je wil de Renaixance van Ronse en dat iedereen hier komt en ziet hoe mooi het echte Ronse toch kan zijn en hoe gastvrij en oprecht de Ronsenaars.
Je hoort bij die brede, leeggezogen, moegetergde, uitgemolken, opgeschrikte middenklasse van Ronsenaars. Je hebt geen huis staan in Toscane. Je bent god noch klein Pierke. Maar je klaagt niet. Anderen zijn er erger aan toe. Je hebt hard gewerkt. Je hebt je gesmeten en gegeven voor je stiel, dag en nacht. Nu, in de herfst van je bestaan zie je hoe het plaatje lang niet meer klopt. Hoe dat ooit correcte productieve sociaal geïnspireerde, zo nodig gecorrigeerde kapitalisme, gaandeweg vervangen is door puur plat brutaal financieel roofzuchtig eigenzuchtig neo-kapitalisme. Je ziet hoe de westerse economie ten onder gaat aan rommelkredieten en bankcrashes. Hoe de eigen Belgische welvaartstaat ten prooi valt aan fiscale fraude, notionele nep-aftrek, belachelijk lage nucleaire intrest, schandalige megabonussen, parlementaire megapensioenen, verwerpelijke belastingparadijzen, laffe concurrentie uit lage loonlanden gestoeld op kinderarbeid en pure exploitatie.
Bij leven en welzijn zullen jij en ik daar samen voor blijven gaan, fidele lezer. Dag na dag. Straat na straat zullen we Ronse heroveren op het canaille, de fluitspelers van het eigenbelang en de doodgravers van Ronse. Buiten komen zullen we. Er zijn en er staan. Voor Ronse. Rigoreus en onvervaard. Tot we tuupe ons geliefd Ronse daar hebben, waar we het koesteren in ons mooiste lied.
(Aan de geschokte, verontruste, verontwaardigde Ronsenaar )
posted by Stef Vancaeneghem at 11:53
<< Home