LE MOT DE LA FIN

ADIEU MARQUISE DU BEAU LANGAGE…
RONSE IS EEN BEETJE MINDER RENAIX

Claire Vandenhole is niet meer. Ze was al een tijd ziek. Ze overleed maandag in ‘La Maison de la Providence’ in Doornik waar ze de jongste jaren werd verzorgd. Ze wordt zaterdag om 11 u gecremeerd in ‘Les Blancs Arbres’ in Frasnes. Ze werd zesenzeventig. Met Albert De Cordier, Annie Blanckaert en André Deruyver maakte ze ooit deel uit van de roemruchte vier raadsleden-formatie ‘Liberalen & Democraten van Ronse’ (LDR).

In haar beste jaren ontpopte ze zich tot een heel kleurrijk figuur die de ietwat fransdolle ‘Amis du Beau Langage’ animeerde met haar nooit aflatende dynamiek. Als kroniekschrijver voor de ‘Plus’ bedacht ik haar ooit met de bijnaam ‘La Marquise du Beau Langage’. Een naam die ze nooit meer zou kwijtraken en prompt ook door de Ronsese francofonen zelf (die haar flamboyante opstelling soms node tolereerden) werd overgenomen. Zelf beschouwde ze het als een absolute ere-titel die ze ook met veel verve en fier claimde. Ze bleek er best mee te kunnen leven. De reputatie van francofone furie maakte haar overigens ook ‘incontournable’ bij dat soort van burgers om wie het er voor haar allemaal toe deed.

Konden we het op het persoonlijk vlak altijd best met mekaar stellen, dan lag dat op het publieke forum van Ronse wel eventjes anders. Het lijkt onwaarschijnlijk maar het verhaal is waar: Claire hielp me ooit bij het uittikken, op mijn ouwe Remington, van mijn tapes voor het paginavullend verslag dat ik schreef over het popfestival van Amougies. Op de foto die ik opdiepte uit mijn privé-archief ziet u ze daarbij aan het werk. We schrijven het jaar 1969. Een van mijn allereerste reportages voor 'De Ronsenaar': 'Cette feuille de choux du Tombeur de Louvain Jan Verroken', zoals Claire het Weekblad der Vlaamse Ardennen blad omschreef.
Soms reikten haar decibels hoger dan de toren van Saint-Martin en ze voelde zich ook niet te beroerd om te gaan uithuilen tot bij de commerciële directie van mijn toenmalige Plus-uitgever en goede vriend Fred Valcke, in een vergeefse poging om mij te tacklen. Tot ze me dan een paar dagen later doodgemoedereerd in gezelschap van Annie Blanckaert aan huis een gelukkige verjaardag wensen kwam en zich nestelde bij de open haard. Er was niks aan de hand. Politics as usual. (Annie en ik zijn dezelfde dag van hetzelfde jaar geboren, een Ronsies accident komt nooit alleen).

Haar wereldje draaide in hoofdzaak rond ‘Les Scouts de Renaix’, ‘Le Cercle Emile Verhaeren’ en ‘L Exploration du Monde’. Voor haar bestond het Ronse van na de taalwet van ’63 niet. Een taalbad voor een behoorlijke kennis van het Nederlands zoals dat nu van de nieuwe Ronsenaars wordt gevraagd, was aan haar niet besteed. Dat wreekte zich bij haar soms 'penibele' interventies in de gemeenteraad. Voorbij het geschreeuw gaapte dan de inhoudelijke leegte. Voor Claire bleef politiek engagement beperkt tot die ene kreet uit de sixties: Renaix Bilingue! Vertaal: Et pour les Flamands la même chose. Verder ging het niet.

Ons beider geliefd Ronse is door haar heengaan nu wat minder Renaix. Als mens vond ik haar een straffe madam, authentiek zichzelf. Als politica was ze een Ronsiese figuur uit een tijd die lang voorbij is. Vaarwel Claire, mijn laatste woord schrijf ik in Beau Langage: Gémir n'est pas de mise, elle fut pour cela trop belle et trop forte votre vie, Marquise.