DE BENIEUWDE RONSENAAR

HET RONSE VAN LUC DUPONT
EN DAT VAN POL KERCKHOVE

DE ROESTIGE VASTHEID
VAN EEN SCHIJNALLIANTIE

Als je met de vaporetto langs het Canal Grande in Venetië vaart, zie je ze er vastgeketend langsheen La Giudecca wachtend op de terminale ontmanteling, doorgeroeste Russische tankers uit de tijd van toen er nog een ijzeren gordijn middendoor Europa hing. De vergane bestuursalliantie tussen CD&V en SP.a van Ronse doet je nu in haar roestige vastheid onweerstaanbaar denken één van die ouwe roestige tankers. Klaar voor de sloop.

Het is de ‘strategische plannenwereld’ van Luc Dupont als onbetwistbare voluntaristische patron op het stadhuis versus die van Pol Kerckhove, als de almachtige God de Vader van het OCMW. Twee totaal verschillende werelden. Twee compleet andere visies op Ronse. Twee werelden, die van altijd en die van morgen, die mekaar in de houdgreep vast zetten.

Wat hier ooit een voor de hand liggende snelle mathematisch gevormde meerderheid was die unisono de Renaixance beogen zou, is verworden tot nepalliantie die vanuit twee andere visies op Ronse lonkt naar de kiezers.

De transparantie van het bestuur is daarbij helemaal geweken voor het systematisch opportunistisch maar al te doorzichtig toedekken van mekaars blunders waarbij de zeer diepe verschillen omtrent Ronse dienen te worden opgesmukt met window-dressing en schone schijn.

Hieronder die twee compleet verschillende bestuursvisies op Ronse voor u in kaart in een tussentijdse balans van de roestige vastheid van een gebroken alliantie.

Faciliteiten: afschaffing versus status quo

Met zijn persoonlijk initiatief tot het schrijven van een brief aan Yves Leterme waarin hij de afschaffing van de faciliteiten vroeg, heeft burgemeester Luc Dupont eens en voorgoed de diepe kloof blootgelegd die er binnen zijn meerderheid bestaat over de oude taalkwestie die Ronse al veertig jaar verlamt. De socialisten willen van geen afschaffing weten. Ze houden het op het status quo. Ze verwijzen daarbij naar het feit dat daarover geen letter staat in het bestuursakkoord en dat er ook niks over is afgesproken. Idem voor het vervlaamsen van dat Cypriaan de Rorestraatje en bijgevolg alle andere straten.

De stemming over de brief van Dupont, zorgde letterlijk voor een schorsing in de gemeenteraad. Ze heeft eenieder duidelijk gemaakt dat het water tussen CD&V en SP.a veel te diep is. Ze heeft uiteindelijk een bijzonder pijnlijke wisselmeerderheid opgeleverd. Met onherstelbare collaterale schade na.

Renaixance versus sociaal paradijs

De onenigheid omtrent de faciliteiten gaat echter over zoveel meer dan alleen maar over klare taal en een duidelijke toekomstvisie omtrent de identiteit van Ronse binnen het federaal België. De door de socialisten aldus volgehouden perceptie van tweetaligheid draineert immers een permanente instroom van een dubbel nieuw francofoon publiek (na de aanpassing of de verdwijning van de vroegere betere francofone burgers): enerzijds vanuit Brussels allochtonië, mee gebaseerd op het goedkope woningbestand en anderzijds vanuit de Waalse quart monde aangetrokken door de zogeheten solidariteit onder de sukkelaars van deze wereld. Rudy Demotte en Di Rupo onze gesubsidieerde fabrieken, wij in Ronse hun gesubsidieerde sukkelaars.

(In werkelijkheid is Ronse nu al statutair ‘een Vlaamse stad voor de bestuurders met faciliteiten voor de bestuurden’ doch dit ter overweging terzijde).

De Nieuwe Ronsenaars worden aldus massaal in de werklozenval gelokt. Met alle foute statistieken voor gevolg. Met alle consequenties vandien voor de koopkracht. Dus voor de commerce in een leeglopende binnenstad. Met als zoethoudertje massale aankoop van stadspanden door De Nieuwe Haard, om de pil te vergulden. Zie Wijnstraat.

Nieuw dynamiek versus oude kiezersbinding

De CD&V-wil, ondermeer met ‘De Stadstuin’ voor betere tweeverdieners, de koopkracht in Ronse net aanzwengelen. Luc Dupont moet hier echter vooral optornen tegen de vastgeroeste ingebakken aloude verpamperingspolitiek beheerd door de professionele Papa Noêl van de beloningspolitiek vanuit het OCMW, de aanverwante sociale netwerken en de traditionele ‘kiezers-klantenbinding’ allerhande. Dit via ondermeer de sociale woningbouw en alle andere traditionele socialistische bolwerken van Ronse. Met als extreem voorbeeld gesubsidieerde stookolie. In die omstandigheden de betere verdieners aantrekken wordt méér dan een uitdaging, zeker in tijden van crisis. Inmiddels staan megaprojecten als het nieuwe culturele centrum en De Stadstuin de verdere renovatie van het Oude Vrije als échte potentiële ‘trigger’ in de weg.

Transparantie versus verzwijging.

De uitschuivers en minpunten van dit bestuur worden bovendien steeds meer toegedekt en verdoezeld in een hautain stilzwijgen dat de schone schijn van een zogeheten cohesie binnen deze nep-ploeg hoog houden moet voor de Ronsenaars. De transparantie van het bestuur is echter helemaal verworden tot een moeizame steriele communicatie en een gespannen relatie met de pers. Met als dieptepunt ondermeer een tijdelijke info-stop en het systematisch wegrelativeren van het veiligheidsprobleem dat voor de Ronsenaars nochtans in alle bevragingen als topprioriteit opduikt samen met de onbestaande dialoog met de nieuwe Ronsenaars. Wie al eens overvallen is denkt daar al langer het zijne van.

Vragen omtrent blunders (zoals hier in deze blog onlangs aangekaart de onwaarschijnlijke situatie van een schepen van Openbare Werken die er een tijdlang een immobiliën bvba blijkt te hebben op nagehouden met ‘zijn’ stadsingenieur) worden doodgezwegen in de veronderstelling dat de geloofwaardigheid van de betrokken mandataris aldus overeind kan blijven. Zonder verdere uitleg over de manier waarop dit ten stadhuize is aangepakt.

Samen het moeras in

Dit bestuur is goed bezig zichzelf het moeras in te trekken. De neuzen staan allang niet meer in dezelfde richting omtrent iets heel essentieels; een fundamentele visie over het Ronse van de toekomst. Deze coalitie toont haar ware reden van bestaan: een noodgedwonen verstands-alliantie, een schijnhuwelijk, bij gebrek aan alternatief. Dat dit ondermeer een gevolg is van de scheur binnen de liberale partij én van het cordon tegen het Vlaams Belang zal geen Ronsenaar die het goed meent met de heropstanding van de stad tot troost wezen.

CD&V en socialisten liggen in Ronse aan mekaar vastgeketend. Als een Siamese tweeling, uitgekeken de ene op de andere. Maar andere opties hebben de twee partijen zo te zien niet meteen. En het ziet er ook niet naar uit dat dit snel anders wordt. Tenzij...

(Foto verwijdering Cypriaan de Rore-straatbord:
Copyright Peter Malaise. Het Nieuwsblad)