OVER LEVEN IN RONSE

THE MAMA’S & THE PAPA’S
















Of de rol van woordvoerder binnen de SP.a van Ronse nog iets voorstelt, laat ik hier graag ter overweging in het midden. Nadat Leander De Cauter de kurkdroge geprefabriceerde dienstmededelingen van de partij (of wat daar voor doorgaat in Ronse ) liet voor wat ze waren, is het nu alweer de beurt aan zijn opvolger Christophe Stockman om er de brui aan te geven. Stockman verlaat behalve de politiek ook Ronse: Tuupe Wieg!

Als symboliek voor de bloedarmoede van de lokale socialisten kan het alvast tellen. De gehalveerde ooit roemrijke fractie houdt zichzelf inmiddels onverstoord verder in de wurggreep tussen de aloude benoemingsmachine Kerckhove incluis de familie Stockman enerzijds en het eenzame stemmenkanon Deriemaeker anderzijds. De hopeloos verdwaalde Nedia Gmati Trabelsi loopt daartussen inmiddels pijnlijk verweesd op zoek naar een toekomst voor zichzelf. In Ronse? Buiten Ronse? Toch maar in Ronse? Toch maar buiten Ronse? Wie zal het zeggen?

Dat uitgerekend Carine Moulart, de mama van Christophe Stockman, nu die lege stoel van haar zoon in de gemeenteraad komt bezetten, zegt àlles omtrent de geslaagde voortgezette….verjongingspolitiek van de sossen. Normaal is het omgekeerd. Normaal volg je als pakweg Alexander De Croo of Bruno Tobback je ouders op in het spel der oude politieke dynastiëen. In Ronse doen ze het dus omgekeerd. Politiek van zoon op moeder. Ien Ronse ees dat iet.

Hoogtijd dat papa Daniel Vandenhoucke als vers herkozen seniorenvoorzitter van de CD&V zijn kleine Joris opvolgt. Het is nu ook even wachten op de komst van vader Tack, op moeder Dupont, op de mama van Rudi Boudringhien, op de papa van Tom Deputter. En waarom niet de bompa van Ignace Michaux?








Wie nu trouwens het flauwe waakvlammetje van het stilzwijgend woordvoerderschap voor de resterende tijd bij de sossen helemaal mag komen uitblazen, dat is voorlopig nog niet uitgemaakt. Probleempje. Om dat woord te kunnen voeren moet er natuurlijk eerst wel onderling overleg zijn.

Björn Bordon klaarde tot dusver de klus van het in- strak- ijltempo- kurkdroge communiqués- voorlezen al eens eerder, bij afwezigheid van Stockman. Naar lokale socialistsche normen heeft de fidele Björn echter àlles tegen. Hij hoort nergens bij. Hij is jong. En, god beware ons: hij heeft ook nog eens een eigen Animo! Dan nog liever die monddode huurling van Groen! Ook al een Stockman. Nee, géén familie. (Maar het zou kunnen, hé Pol. Het zou kunnen…)

Dat ees n' stad gelek oof dat er gien ander ees.