OVERLIJDENSBERICHT

IN MEMORIAM COALITIE


















REQUIEM VOOR HET OUDE ROOMS-RODE RONSE

De coalitie is dood. Burgemeester Luc Dupont mag nog zo zijn best doen om zijn bestuur overeind te houden, het onderlinge vertrouwen is totaal zoek. Achter de schone schijn weerklinkt nauwelijks verholen koleire om wat ‘de tegenpartij’ zoal doet en nietes zegt. De neuzen staan niet langer in dezelfde richting. Laat staan dat dit ooit het geval was. Goed dat er nog zoiets als een Strategisch Plan bestaat: als nu wel heel broos geworden platform om onder te schuilen, bij de chronische grondige meningsverschillen omtrent Ronse.

De CD&V wil een totaal ander (Vlaams) Ronse dan de socialisten die gaan voor de status quo. Dàt is de realiteit. Dat werd al een eerste keer pijnlijk duidelijk na de brief van Dupont aan Leterme. En nu weer in het voor de coalitie…doodlopend straatje van Cyprianus. Het gemeenschappelijk draagvlak is nu zo dun, dat het bestuursschip zinkt. Zoals bij de Titanic blaast het orkest nu alleen nog (valse) noten. In werkelijkheid gunnen ze mekaar in het schepencollege het licht in de ogen niet. Maar morgen, op de kerstmarkt of de Bommels, zullen ze dit alles (nog even) weglachen. Wat je echter hoort, wat je in je mailverkeer leest, wat je van insiders verneemt, klinkt dan wel helemaal anders.

De eindeloze clanstrijd

Vooreerst is er de altijddurende onderlinge strijd bij de socialisten zelf. Gunther Deriemaker is dan wel de aangewezen challenger voor het burgemeesterschap. Maar Pol Kerckhove heeft als schepen van Financiën en OCMW-voorzitter nooit opgehouden zijn netwerk van macht verder uit te spreiden. Van Westlede tot Frasnes. Suzy Arijs is fin de carrière. Nedia Gmati-Trabelsi loopt als ‘wondergirl’ verweesd in de verraderlijke meanders van lokale kleine politiek. De echte dialoog met allochtonië is een flop, volgens de lezers van Het Nieuwsblad hooguit goed voor een 2 op 10. Steeds sterker lijkt het erop dat Nedia van ‘de touwtjestrekkers achter de schermen’ inderdaad alleen als zoethouder moest dienen om de nieuwe Ronsenaars naar de partij te lokken en aldus de kopstukken nog sterker op hun sociale machtsstoel te vijzen. De toekomst zal uitwijzen of Nedia, gedragen door haar ruim kiezerspotentieel, haar scherpe intelligentie en haar charisma die houdgreep van de kopstukken kan doorbreken.

Wie anders dan Dupont?

Bij die CD&V zal er nog om het langer aanblijven van Luc Dupont worden gesmeekt. De CD&V verliest straks allicht aan Yves Deworm een vaste waarde en aan Agnes Van Crombrugge een stemmenkanon. Met de nochtans populaire jongens Jan Foulon en Joris Vandenhoucke alleen rij je dit niet dicht. En de grenzeloze ambitie van Ignace Michaux garandeert niet noodzakelijk rechtevenredigheid in populariteit bij de kiezer. Brigitte Van Houtte en Diederik Van Hamme hebben, hoe minzaam in de omgang ook, nog een héél lange weg te gaan om bij de Ronsenaars het electorale verschil te maken.

Het proces

Op de achtergrond van dit alles hangt er Luc Dupont en Pol Kerckhove ook nog dat vonnis in correctionele boven het hoofd. Bevorderlijk voor sereen bestuur is zoiets zeker niet. Je mag dan al doorgaan voor ijskonijn: zoiets knaagt aan je. En je mag dan als nonchalante door het leven laveren met een olifantenvel, valsheid in geschrifte, belangenneming: het zijn dingen die doorwegen op de orde van de dag. Ook al zijn die beschuldigingen onterecht en worden ze op 19 maart hopelijk voor de betrokkenen eens en voorgoed van tafel geveegd: politiek stookt altijd, ook daar waar er enkel rook is.

Doodlopend straatje

Deze coalitie is deze week een stille dood gestorven. In een half straatje waarvan de borden werden gemaakt op de technische dienst (bij schepen van Openbare Werken Yves Deworm)… zonder medeweten van de eerste schepen Deriemaker. Alweer. Nog eens een keer. Misschien hebben de socialisten de rekening voor zoveel oncollegialiteit ‘strategisch’ een ietsepietsje te snel in het volle daglicht gesmeten en 'verzilverd'. Maar voor ons Ronsenaars heeft het wel dit grote voordeel: we weten nu dat de coalitie dood is. Het is voorbij. Gepasseerd. ’t Ees aafgeweiven. Noch bloemen noch kransen. Gelieve de kibbelende politieke families niet te volgen.

Onze mooie wensen ‘Tuupe vuir Ronse’ lijken nu dan wel verder af dan ooit, maar schijn bedriegt. Dit is de noodzakelijke catharsis waar Ronse eens en voorgoed door moet om eindelijk zichzelf te vinden. Veel meer dan om een vertrouwensbreuk gaat het hier om het einde van de oude politiek en het tot op de draad versleten rooms-rode verhaal van Ronse. De 'tsjeven en de sossen': het werkt niet meer. Niemand die nog gelooft in het succes van deze onderlinge concurrenten. Hen resten hooguit nog de lopende zaken en de afwerking van hun programma. Met een verdeelde ploeg zet je geen grootse resultaten neer. Burgemeeser Luc Dupont steekt er zelf dan wel torenhoog bovenuit, maar zonder ploeg kan je niet scoren voor Ronse. Dit zal de Renaixance niet tegenhouden. De echte heropstanding van Ronse komt er vroeg of laat. Zij het dus nièt met deze ploeg.

Tuupe op naar het nieuwe Ronse van 'erna'. Open VLD-voorzitter Alexander De Croo weet alvast al wat hem bij zijn Ronsese companen te doen staat..