OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

Als het weer lente wordt
en ik ben er niet
dan mag je niet treuren
ik zal er niet zijn
maar de lente wel
en die zal niet minder mooi zijn
dan anders

Een lieve vriendin is dood. Onder haar telefoon liggen deze prachtige woorden uit haar pen. Ze had de intelligentie van het hoofd én het hart tegelijk. Ze kende de pure eenvoud van het schone. Ze was van ’13, geboortejaar van mijn mama. Tel maar niet hoe oud ze was, ze bleef forever young.

‘Stefke, lees jij ook die necrologie in De Standaard?
Raar toch, al die levens in vijf regels?’

Ze zei ons dingen die nu komen bovendrijven als leliën op de koele meren des doods.

Zoals: ‘Ik ben een jonge ziel in een oud lijf’.

*

De warmte die ze in ons hart mikt, is sterker dan de ketel die het laat afweten in de ijskoude kerk. Willem Vermandere, die Vlaamse reus, treedt naar voren. Haalt haar subliem bij ons terug. Met zijn onwezenlijk mooie ‘Omzwervingen’ die ik hier vandaag in mijn koptelefoon kies, eerder ook al koos bij 'De Gok van Hermes'.

‘Diepe Adem’
‘De reisgenoten’.

Liedjes zonder woorden. Zo mooi.

Het geblaas van de Wetstraat voorbij daagt Geert Bourgeois in alle deemoed op om deze diepgelovige Vlaminge te begroeten, zo authentiek als de Leeuw op haar kist. Dezelfde leeuw die haar op heel trage tonen, samen met ons allen, begeleidt naar haar laatste rusplaats.

Dag,‘moeke’. Meester Gilbert, je goede vriend Marcel T’Hooft, wie weet diens zoon Jotie wachten je al op, met een gedicht en nog meer muziek van Willem.

‘Adieu Donker Land.’
‘Voilà les Copains’.

‘Over Leven Voor Gevorderden’.
‘Tetietatutes’. Virtueel Blogboek.
Copyright Stef Vancaeneghem.