BLUE MOON

Hoofdstuk 47.

Op het feestje met Obama zouden we normaal gesproken al die mindere goden, Bono en Springsteen en Stevie Wonder van het podium recht de space shuttle in spelen. Het tegendeel is waar gebleken. We zijn daar afgegaan als een Airbus vol Geveugelde Vlogels, dobberend op de Hudson.

Alle miserie is voor ons begonnen met de komst van Bertje Lancelot. Onze chef wou hem niet. Onze frontman wou hem. Onze bassist voorspelde de grootste miserie.

‘Hij zoekt bij ons alleen het geld en de glorie.'
‘Hij gaat zich moeien, ge gaat zien.'
‘Hij gaat Marie-Lou en Jeannien en Brice wegdrummen.'
‘Hij gaat onze naam willen veranderen.'
‘Hij is gelijk de politiekers.'
‘Opzij, opzij, opzij.'
‘Voor mij.'

Vermits we als groep echter altijd open staan voor progressieve projecten, voor de vernieuwing en de verruiming van gedachten, hebben we hem toch een kans gegeven.

Nieuwe frontman.
Progressieve frontvorming.
De oude droom van Maurits Coppieters.

Bertje Lancelot was bij ons nog niet begonnen of hij ging al in de ‘Dag Allemaal',‘De Belleman’ en de andere boekskes gaan liggen janken dat hij zichzelf eigenlijk veel te goed vond om zich een echte Geveugelde Vlogel te noemen zoals wij. Dat alles anders moest. Om te beginnen onze naam. Dat hij ons, als grote publiekstrekker, binnen de kortste keren aan de top tillen zou als Number One in America. Straffer dan Soeur Sourire, Plastic Bertrand en Polle Pap van Soulsister.

In ons lokaal 'The Silicon Valley' aan het station is ons beperkt management daarop onder leiding van Kitty, onze marraine, in spoedberaad bijeengekomen. Mét geutelingenbak van haar dochter Solangeke, die Roger De Vlaeminck verzocht had om in haar papke te komen roeren.

Solangeke vond Bertje Lancelot niet mis van postuur. Dat gaf de doorslag. Kitty zei dat de knoop hiermee was doorgehakt. Dat Bertje erbij hoorde. Dat we als ouwe knarren daarover niet hoorden te knorren. Deden we natuurlijk toch. Hela minuutje.

‘Een slag op mijn smoel.'
‘Een snee bij het scheren.'
‘Hij heeft ons nooit gemogen.'
‘Hij doet het voor zijn eigen gloriool.’
‘Vernieuwing? Verruiming? Mijn oor.'
‘Wat zou hij?’
‘Wat kàn die feitelijk?’
‘Uit zijn nek lullen.’
‘Bleiten.’
‘Droog je tranen ook al heb je veel verdiet.’
‘Met zijn ogen rollen gelijk een goeroe.’

Kitty zei dat we ons echt opstelden als oude egoïsten, het leek de bende van Wim Opbrouck wel. Dit konden wij als ouderen niet nemen. We voelden ons koud en op ons eigen nest gepakt door dat koekoeksjong.

‘Bon’, zei onze chef.
‘Dat hij het dan maar eens bewijst.’

Tussen twee optredens door ( voor de Basisscholen Modest Pompon en de Landelijke Gilde) zou Bertje Lancelot één keer zijn ding mogen doen onder het marmer van Abraham Lincoln. Voor Obama en zijn nieuwe vriendinnetje 'Smart Power Hillary'. Om te tonen wat hij kon.

Een ramp. Ten eerste kon hij het als absolute beginner niet laten voortdurend op zijn micro te timmeren. Gevolg: vierhonderdduizend Obamafans die dachten aan een nieuwe aanslag vanuit de lucht op Amerika en die zichzelf halveerden in panische verplettering. Ten tweede vond hij dat hij Obama eens zou gaan plezieren zie met de Vlaamse Leeuw. Bij wijze van herinnering aan diens Keniaanse roots.

Onze bassist die een Belgicist is dacht dat hij het kreeg, trok prompt de snoer uit zijn ouwe Gibson.

‘Gene politiek hebben we altijd gezegd.’
‘Ziede, het spel begint al.’
‘We zijn gerecupereerd door ‘t establishment.’

Waarop onze chef bij wijze van ode aan de beste gitarist allertijden met zijn Stratocaster op de tonen van het Amerikaans volkslied bommen smeet op Irak en onze drummer een solo weggaf die de bombardementen van Gaza muzikaal gestalte dienden te geven. Obama vond het allemaal best kunnen. Maar 'Smart Power Hillary' zei dat het er ferm over was. En zij draagt nu eenmaal de broek in plaats van Bill die teveel de neiging vertoonde ze te laten zakken.

Gevolg, het Pentagon schoot in actie. De bodyguards van Obama sleurden ons van het podium en de CIA vloog ons met een geheime vlucht direct over naar de Amerikaanse gevangenis van Cuba waar we in een oranje pak werden gestoken en aan de ketting werden gelegd.

Het is slechts aan de alerte humanitaire tussenkomst van Pieter Crembo te danken dat we met een Belgisch militair vliegtuig konden gerepatrieerd worden. Pieter Crembo kent Amerika uit zijn broekzak. Hij mag er in zijn schaarse vrije tijd graag de Belgische bieren promoten, als hij eventjes de Verenigde Naties en de Navo niet redden moet.

Onze repatriëring duurde tachtig uur. We maakten nog een tussenstop in voormalig Belgisch Kongo. Daar diende eerst een vrouwelijke senator gratis te worden opgepikt. In haar humanitaire armen hield ze een schattig zwart kroezelkopje dat ze vanwege haar parlementaire privileges zonder de gebruikelijke lange wachttijden sebiet en 'sans papiers' wenste te adopteren.

(We hebben Bertje Lancelot weer buitengesmeten. Hij zingt nu naar het schijnt bij Scala. Ze gaan hem daar zien komen.)

'Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)