DE BENIEUWDE RONSENAAR

KRONIEK VAN DE GEMEENTERAAD

TUUPE VUIR TACK?

VERSLAGGEVERS ZIJN ONE MAN SHOW KOTSBEU.

‘Ik krijg met u een probleem’, sneert Erik Tack hautain naar de jonge schepen Nedia Gmati-Trabelsi. Het is zijn zoveelste poging om de bijna juriste te tacklen met peanuts. De onderwijsschepen blijft er ijzig cool bij. Ze laat zich wijselijk niet provoceren en antwoordt wat moet. Met klasse én verstand.

‘Zodra ik van de hogere overheid de cijfers krijg omtrent de kennis van het Nederlands, zal ik ze u bezorgen. Ik kan u niet geven wat ik zelf niet heb.’

Het probleem van Tack is zijn eigen zichzelf. Urenlang gijzelt deze ‘vreemde’ man met zijn zoektocht naar spijkertjes op laag water een hele gemeenteraad: de meerderheid, de oppositie, zijn eigen quasi monddood gemaakte fractieleden, de pers en het publiek.

Jan Foulon, voorzitter van de raad, laat hem doen. Vanuit het respect allicht voor het vrije woord. Dat is misschien heel mooi en democratisch. Maar door de systematische egotrip van Tack werkt het compleet contraproductief.

Op de tien keren per uur dat voorzitter Foulon tactvol zijn ‘Nog vragen?’ lanceert, springt Tack negen keren in het gat om het dan telkens weer helemaal vol te lullen met zijn Grote Gelijk over van alles en nog wat. Te gek voor woorden.

De Taele is heel het…Eigen Volk Eerst

Zijn jongste vondst is dat de leiders van het Vee Pee (het vakantieplein) als het van hem afhangt voortaan een week Ronsies moeten spreken om de kinderen spelenderwijs Ronsies te leren.

Rudi Boudringhien heeft als geen ander Tacks plotse ontdekking van het Ronsies helemaal door. Het gaat Tack hier inderdaad niet om het pittoreske dat elke Ronsenaar gewoon complexloos koestert, maar om De Identiteit van De ‘Echte’ Ronsenaar…Lees: tegenover al ‘die anderen’ die het niet of veel minder lang zijn.

Tacks inpalming van het Ronsies vertrekt met andere woorden vanuit de zeer onwelriekende bloed- en bodemgedachte dat de Taele het hele Volk is en….eigen volk eerst. Juist: het soort van foute heimatnostalgie stinkend als een al te belegen Camembert.

Na de mislukte Fiertelrecup nu Tavi en het Ronsies…

Ronse krijgt aldus gaandeweg een probleem met een man die systematisch de Ronsiese eigenheid wil recupereren tot meerdere eer en glorie van zichzelf en het eigen Grote Gelijk.

Eerst probeert hij dat op een zielige manier met de Fiertel door wat moskeetjes te tekenen naast het schrijn. Vlijmscherp is hij hierin voor heel Ronse ontmaskerd door de scherpe open brieven van Fierteldrager Wim Vandevelde.

Nu probeert hij het met het Ronsies. Met Tavi. Met het groeiend succes van de Gevuigoode Mandolienen. Die hebben hem echter, na pakweg honderd optredens sinds Tavi in ’t Paradijs, nog nooit nergens gezien of horen mee 'beuroön'.

‘Taal is communicatie tout court’, zo fluit Rudi Boudringhien hem zeer doeltreffend terug. ‘Maar voor u meneer Tack, is die tout court er bijvoorbeeld al teveel aan.’

Met zijn allen gemuilkorfd of geschoffeerd door één man

Jan Foulon zal zich als raadsvoorzitter stilaan moeten bezinnen over een manier waarop hij de zittingen niet langer helemaal laat uithollen door het oeverloos gezwam van één man.

Dat geëmmer van Tack wreekt zich gaandeweg ook op zijn eigen partij. Want in het Vlaams Belang zitten er ook echt wel nog Ronsenaars met pertinente vragen die Ronse inderdaad een beetje vooruit kunnen helpen. Christiane Modde bijvoorbeeld: met haar terechte zorg om het marktgebeuren. Patrick Vanneste, over het inderdaad ontoelaatbaar eigenmachtig schilderen van gele strepen op stoepen aan de moskee zonder dat de gemeenteraad er ook maar iets van afweet. En vooral de rustige Dirk Deschaumes met zijn zinvolle vragen omtrent de verkeersonveiligheid in de Sint-Martensstraat en de betwistbare weinig begeesterende aanpak door de Nederlandse vastgoedmakelaar Bokx en consorten van het Kloefproject.

La preuve? Vorige maand was Tack afwezig. Zijn fractie voelde zich als bevrijd van de Grote Leider. Ze kwam behoorlijk sterk uit de hoek.

Licht geroffel op de persbanken

Dat Tack een probleem is voor zijn eigen partij is al van voor het vertrek van Joost Heysselinckx eenieder bekend en zal ons voor de rest worst wezen.

Het probleem is dat Tack in zijn eentje een hele raad zijn eindeloos gelul aan het opdringen is. Brutaal schoffeert hij daarbij de jonge Ignace Michaux. Systematisch provoceert hij zoals gezegd – zonder succes- Nedia Gmati-Trabelsi. Tussendoor tart hij ook nog eens zijn collega arts Diederik Van Hamme met een eindeloos gevraag naar de meest betekenisloze details.

En bij dit alles belet hij bijvoorbeeld een jongen als Erik Van Der Eedt om wat vaker het woord te nemen. Jammer, want Van Der Eedt is iemand die met zijn duidelijke vraagstelling als raadslid echt nog wil werken in het belang van de Ronsese bevolking. Gisteren bijvoorbeeld met een goede vraag over de vervallen loods van Spiers Charbons waarvan delen in de tuinen van de omwonenden storten met alle gevaar vandien voor asbestvervuiling.

Op die manier werkt zo’n gemeenteraad dan weer heel eventjes wel. Dan krijgt de zitting eindelijk de betekenis waarin het gaat om Ronse en de mensen van Ronse. Niet om het cultiveren van de eigen politieke personencultus.

Onze collega van Het Laatste Nieuws overweegt nu al ernstig om de raadszittingen voortaan gewoon te laten voor wat ze niet meer echt zijn. Zo lang ze op die manier helemaal ingepalmd en gegijzeld blijven door één man.

Zover is het nog niet. Maar het heeft inderdaad geen enkele zin om als verslaggever je tijd te verdoen met de bezigheidstherapie van een gefrustreerde niet-burgemeester van Ronse. Gisteren werd dat ongenoegen al een keer geuit met licht geroffel op de persbanken.

Aan raadsvoorzitter Jan Foulon dus om uit te kienen hoe hij de one man show van één egotripper in de toekomst kan ombuigen tot een echt teamwork van alle gekozenen voor Ronse.