EGOSTRIP (7)

Brugge. Anna Gavalda heeft overal de buitenwacht gekregen met het manuscript van haar debuut ‘Je voudrais que quelqu’un m’attende quelque part’ . Twaalf afwijzingen later krijgt ze uiteindelijk toch een kans bij La Dilettante, een bescheiden Parijse uitgever. We nuttigen samen scampi fritti achter de markt. Ze doet me haar succesverhaal met pretoogjes vol ingehouden leedvermaak. Straks zal ik haar introduceren bij een dertigkoppig publiek in De Reyghere, betere boekhandel van Brugge. Gavalda staat sinds de afwijzingen op één in Frankrijk. Haar schitterende verhalenbundel is inmiddels doorverkocht in een dozijn landen. Gallimard biedt haar nu prompt 300.000 euro voor het vervolg. Maar ze bedankt feestelijk, zoals ze zelf brutaal door Gallimard bedankt werd eer voor haar het grote succes kwam.
‘Ze hebben me toen bij het vuil op de boulevards gedumpt, dat ze hun miljoenen nu maar houden.’
Ze blijft integendeel het uitgevertje trouw dat in haar geloofde. Met blijvend succes. Ook met haar tweede boek, de roman ‘Je l’aimais’ geeft ze Amélie Nothomb het nakijken. Een gegeven woord in schone letteren. Een zeldzaamheid goed.

Phaselis. De Romeinen wisten hun plekjes te kiezen. Drie verdoken inhammen in één baai. Paulus kwam hier ook langs. Toen ging het mis. Voor Rome. En voor Phalesis, een ruïne.

Belek. Turken laten je vrolijk kilometers ver dwars door overvens pik rijden, bieden je dan langs de kant schoonmaakformules aan voor het cleanen van je wagen. No price. To clean or not to clean. Ze zijn er perfect op getraind. Nummer één neemt een lege plasticfles, doorboort ze, tankt ze vol diesel, spuit ze leeg over je wagen. Nummer twee schuurt de wagen helemaal bruin onder een mix van diesel en pik. Nummer drie spuit alles mooi af. Nummer vier incasseert. No price. Vriendelijke, eerlijke Turken. Het leven is hard. Het weer is heet. Niemand klaagt.

In alle achterkamertjes van de politiek, in alle lokale cenakels worden nu messen geslepen, sneuvelen de illusies van kameraadschap, solidariteit, samenhorigheid. Verraderlijke lijstvorming voor gemeenteraadsverkiezingen volgend jaar. Verhalen van bedrog, gebroken woord, wantrouwen, handigheid, list, lobby. Het voorbeeld komt van boven. Jean-Marie Dedecker vandaag in de krant : ‘Luc Van den Brande castreren ? We zullen lang naar zijn ballen moeten zoeken.’ Vloermatniveau. Krachttermen voor een profilering zonder inhoud. Zonder inhoud, gelukkig maar. Op je hoede zijn voor de inhoud van een opgeblazen peptalkfenomeen.

‘On ne voit bien qu’avec le cœur, l’essentiel reste invisible des yeux.’

Saint-Exupéry moet geweten dat het zijn laatste vlucht was. Geen weg terug. Hij was te oud om nog te vliegen. Hij wist het. Zijn hele lichaam deed pijn van de crashes. Onlangs nog was hij op het nippertje aan de Duitsers ontsnapt boven Italië. De hiërarchie had het hem te kennen gegeven. Nog één verkenning en dan gedaan. Hij heeft het geweten en keerde nooit terug naar de basis op Corsika. Op naar Le Petit Prince in de sterren. Een man uit één stuk haal je niet neer. Nooit. Hemingway wist dat ook, hij deed het zelf.

Je voudrais quand même te dire
que tout ce que j’ai pu écrire
Je l’ai puisé à l’encre de tes yeux
Francis Cabrel