DE BENIEUWDE RONSENAAR
AFFAIRE POLITIEKAZERNE
UITGESTELD TOT 19 MAART
EEN TERGEND GEDING
ONDER DE BURGEMEESTERSSTOEL
VAN EEN EERLIJK MENS
In tien minuten heeft de rechtbank van Oudenaarde de nieuwste aflevering van het Reseco-Feuilleton over de politiekazerne afgewerkt. De vrouwelijke strafrechter stelde de zaak uit tot 19 maart.
‘Caritas’. ‘Prudentia’. ‘Fortitudo’. ‘Veritas’. Het zijn zovele nobele woorden die de beschilderde wanden van de rechtbank van Oudenaarde de allure van de Sixtijnse kapel meegeven. Enfin: omnis comparatio claudicat.
Vooral naar de ‘Veritas’ blijft het zoeken in deze affaire rond de poging tot aankoop door de stad Ronse van het zogeheten ‘Reseco-gebouw’ dat in de Sint-Cornelissstraat paalde aan de politiekazerne. Na de eenmaking van de politie leek dat gebouw de voor de hand liggende stek voor een dringende uitbreiding van de veel te eng behuisde voormalige rijkswachtkazerne.
Maar alles pakte anders uit. Schepen en OCMW-voorzitter Pol Kerckhove, die deelnam aan de voorbereidende gesprekken voor de aankoop, bleek achteraf immers zelf in de Raad van Bestuur van de NV Reseco te zetelen. En zoiets kan natuurlijk niet. Want in juridische termen heet dit (een vermoeden van) ‘belangenneming’. Het is ook regelrecht in strijd met een goed bestuur.
Een toenmalig carwash-uitbater aan de overkant die zich gepasseerd voelde omdat hij zelf zijn goed hoopte te verkopen aan de stad Ronse, spitte zich vast in het dossier, kwam dra uit op de onverenigbaarheid in hoofde van Pol Kerckhove en stelde zich burgerlijke partij.
Eer ze het zelf goed beseften, zaten burgemeester Luc Dupont en stadssecretaris Linda Vandekerkhove opgezadeld met een beschuldiging van ‘valsheid in geschrifte’. Die beschuldiging slaat dan voor hen meer op twee tegenstrijdige brieven aan de gouverneur waarin zou zijn voorgehouden dat Ronse vragende partij was voor de aankoop. Terwijl de nv Reseco dus zelf het pand te koop aan de stad aanbood. (Het ene klopt, het andere ook).
Buiten vervolging, maar desalniettemin
In juni vorig jaar stelde de raadkamer van Oudenaarde alle betrokkenen buiten vervolging. Iedereen opgelucht. Affaire voorbij. Neen dus. Volgende aflevering. De Kamer van Inbeschuldiging in Gent oordeelde dat er integendeel genoeg aanwijzigingen zijn om de betrokkenen wel voor de strafrechter te brengen. Dus, terug van Gent naar Oudenaarde.
Er waren daar in Oudenaarde, onder de minzame hoede van de grijze wijze nestor van de balie Cyriel Heerman, meer toga’s dan ‘gewone’ publieke belangstellenden. De affaire zakt hiermee dus verder weg in een juridisch feuilleton van uitstel en beroep. Justitie werkt traag. Maar de molen draait wel altijd verder. En vroeg of laat volgt er een vonnis. Voor burgemeester Luc Dupont is deze trein der traagheid in afwachting behalve een zware persoonlijke psychologische beproeving ook een remmende ‘blok’ op zijn nimmer aflatende inzet voor het goed bestuur van onze stad. Hopelijk voor Ronse gaat hij er niet aan ten onder, want dan hebben zijn politieke belagers net wat ze willen: hem weg.
Snel, efficiënt én goedkoop
In één van de talloze dossiers die hij als een goede huisvader voor onze stad beheert, streefde Luc Dupont, trouwens ook op aandringen van de hogere overheid, naar een efficiënte én betaalbare oplossing voor het nijpend plaatsgebrek bij het Ronsese korps. Snel en efficiënt bestuur heet dat. Door deze affaire dreigt de degelijke behuizing van de politie de Ronsenaars nu trouwens een hoop geld meer te kosten... Dat zijn officiële stadhuisbriefwisseling daarbij dan achteraf verzandt in een spel van welles-nietes- vragende-partij, is meer voer voor het nu halve meter hoge dossier (dat op de rechtbank eerst heel even zoek bleek), dan dat het iets afdoet aan de correcte betrachtingen van de burgemeester van Ronse om zijn politiekorps een degelijk onderkomen te bezorgen. Dààr en dààr alleen was het altijd Dupont om te doen.
Zakelijke nonchalance en opsmijterij
Luc Dupont heeft zich opgewerkt tot een van de knapste én hardst werkende na-oorlogse burgemeesters van Ronse. Het pijnlijke voor hem aan deze zaak is dat hij nu voor zijn grote inzet voor de strafrechter wordt gesleurd. Allicht is dat voor een stuk door de 'zakelijke nonchalance' van derden in zijn bestuur. Maar vooral ook door platte oppositionele politieke opsmijterij onder het motto: hoe leggen we de onbetwistbare ‘meester van Ronse’ Luc Dupont neer?
Het is kleine politiek. En het ligt zover af van al die mooie woorden in het Latijn die ik op de rechtbank in mijn schriftje noteerde. Mooie woorden die Luc Dupont als burgemeester, maar bovendien ook zelf als advocaat dan, dag na dag zelf met grote oprechtheid en integriteit tracht in te vullen. Justitie doet haar werk en zal vroeg of laat met Prudentia haar juridische Veritas vonnissen. Maar Luc Dupont wordt ondertussen al zwaar, al te zwaar en onherroepelijk gestraft. En telkens weer opnieuw. Bij elke nieuwe aflevering van dit feuilleton. Misschien komt er na deze zaak nog wel een andere. Een van tergend geding tegen de aldus systematisch gefnuikte eer van Luc Dupont... Je zou het voor minder.
UITGESTELD TOT 19 MAART
EEN TERGEND GEDING
ONDER DE BURGEMEESTERSSTOEL
VAN EEN EERLIJK MENS
In tien minuten heeft de rechtbank van Oudenaarde de nieuwste aflevering van het Reseco-Feuilleton over de politiekazerne afgewerkt. De vrouwelijke strafrechter stelde de zaak uit tot 19 maart.
‘Caritas’. ‘Prudentia’. ‘Fortitudo’. ‘Veritas’. Het zijn zovele nobele woorden die de beschilderde wanden van de rechtbank van Oudenaarde de allure van de Sixtijnse kapel meegeven. Enfin: omnis comparatio claudicat.
Vooral naar de ‘Veritas’ blijft het zoeken in deze affaire rond de poging tot aankoop door de stad Ronse van het zogeheten ‘Reseco-gebouw’ dat in de Sint-Cornelissstraat paalde aan de politiekazerne. Na de eenmaking van de politie leek dat gebouw de voor de hand liggende stek voor een dringende uitbreiding van de veel te eng behuisde voormalige rijkswachtkazerne.
Maar alles pakte anders uit. Schepen en OCMW-voorzitter Pol Kerckhove, die deelnam aan de voorbereidende gesprekken voor de aankoop, bleek achteraf immers zelf in de Raad van Bestuur van de NV Reseco te zetelen. En zoiets kan natuurlijk niet. Want in juridische termen heet dit (een vermoeden van) ‘belangenneming’. Het is ook regelrecht in strijd met een goed bestuur.
Een toenmalig carwash-uitbater aan de overkant die zich gepasseerd voelde omdat hij zelf zijn goed hoopte te verkopen aan de stad Ronse, spitte zich vast in het dossier, kwam dra uit op de onverenigbaarheid in hoofde van Pol Kerckhove en stelde zich burgerlijke partij.
Eer ze het zelf goed beseften, zaten burgemeester Luc Dupont en stadssecretaris Linda Vandekerkhove opgezadeld met een beschuldiging van ‘valsheid in geschrifte’. Die beschuldiging slaat dan voor hen meer op twee tegenstrijdige brieven aan de gouverneur waarin zou zijn voorgehouden dat Ronse vragende partij was voor de aankoop. Terwijl de nv Reseco dus zelf het pand te koop aan de stad aanbood. (Het ene klopt, het andere ook).
Buiten vervolging, maar desalniettemin
In juni vorig jaar stelde de raadkamer van Oudenaarde alle betrokkenen buiten vervolging. Iedereen opgelucht. Affaire voorbij. Neen dus. Volgende aflevering. De Kamer van Inbeschuldiging in Gent oordeelde dat er integendeel genoeg aanwijzigingen zijn om de betrokkenen wel voor de strafrechter te brengen. Dus, terug van Gent naar Oudenaarde.
Er waren daar in Oudenaarde, onder de minzame hoede van de grijze wijze nestor van de balie Cyriel Heerman, meer toga’s dan ‘gewone’ publieke belangstellenden. De affaire zakt hiermee dus verder weg in een juridisch feuilleton van uitstel en beroep. Justitie werkt traag. Maar de molen draait wel altijd verder. En vroeg of laat volgt er een vonnis. Voor burgemeester Luc Dupont is deze trein der traagheid in afwachting behalve een zware persoonlijke psychologische beproeving ook een remmende ‘blok’ op zijn nimmer aflatende inzet voor het goed bestuur van onze stad. Hopelijk voor Ronse gaat hij er niet aan ten onder, want dan hebben zijn politieke belagers net wat ze willen: hem weg.
Snel, efficiënt én goedkoop
In één van de talloze dossiers die hij als een goede huisvader voor onze stad beheert, streefde Luc Dupont, trouwens ook op aandringen van de hogere overheid, naar een efficiënte én betaalbare oplossing voor het nijpend plaatsgebrek bij het Ronsese korps. Snel en efficiënt bestuur heet dat. Door deze affaire dreigt de degelijke behuizing van de politie de Ronsenaars nu trouwens een hoop geld meer te kosten... Dat zijn officiële stadhuisbriefwisseling daarbij dan achteraf verzandt in een spel van welles-nietes- vragende-partij, is meer voer voor het nu halve meter hoge dossier (dat op de rechtbank eerst heel even zoek bleek), dan dat het iets afdoet aan de correcte betrachtingen van de burgemeester van Ronse om zijn politiekorps een degelijk onderkomen te bezorgen. Dààr en dààr alleen was het altijd Dupont om te doen.
Zakelijke nonchalance en opsmijterij
Luc Dupont heeft zich opgewerkt tot een van de knapste én hardst werkende na-oorlogse burgemeesters van Ronse. Het pijnlijke voor hem aan deze zaak is dat hij nu voor zijn grote inzet voor de strafrechter wordt gesleurd. Allicht is dat voor een stuk door de 'zakelijke nonchalance' van derden in zijn bestuur. Maar vooral ook door platte oppositionele politieke opsmijterij onder het motto: hoe leggen we de onbetwistbare ‘meester van Ronse’ Luc Dupont neer?
Het is kleine politiek. En het ligt zover af van al die mooie woorden in het Latijn die ik op de rechtbank in mijn schriftje noteerde. Mooie woorden die Luc Dupont als burgemeester, maar bovendien ook zelf als advocaat dan, dag na dag zelf met grote oprechtheid en integriteit tracht in te vullen. Justitie doet haar werk en zal vroeg of laat met Prudentia haar juridische Veritas vonnissen. Maar Luc Dupont wordt ondertussen al zwaar, al te zwaar en onherroepelijk gestraft. En telkens weer opnieuw. Bij elke nieuwe aflevering van dit feuilleton. Misschien komt er na deze zaak nog wel een andere. Een van tergend geding tegen de aldus systematisch gefnuikte eer van Luc Dupont... Je zou het voor minder.
posted by Stef Vancaeneghem at 11:32
<< Home