RONSE VOLGENS DE MAYA KALENDER

Je moet het zien om het te geloven. Wie het ziet, die gelooft zijn eigen ogen niet. Amper heeft Lieven Dhaeze, de nieuwe voorzitter van de Ronsese gemeenteraad, op het - rode - knopken van zijn micro geduwd om aan te kondigen dat voortaan de nieuwe Maya kalender van kracht is, of alles draait onwaarschijnlijk zwaar in de mislukte May...onaise. Zo ver er over dat om middernacht het alarm van het stadhuis begint te gieren. Van pure wanhoop.

De N-VA heeft dan wel een paar juristen in huis maar voor het OCMW dient de partij doodleuk een …onwettige voordrachtsakte in. Gunther Deriemaker, de (zo te horen niet al te diep) gevallen god van de sossen, is geen jurist maar hij heeft onder de kerstboom zijn huiswerk gedaan en juridisch advies ingewonnen bij zijn vers verkozen jonge kameraad, de advocaat Koen Haelters die niet van gisteren is maar van vandaag en morgen in Ronse. Een droomentree met een voltreffer tegenover een monumentale blunder. Wie vandaag de Belgische genderwetten negeert vràààgt om miserie. Het mag dus niet nee, het kan niet vanwege géén vrouw en alleen maar twee mannekens als voorgestelde kandidaten.

‘Ge vraagt ons van iets te stemmen dat niet kan’.

Cordon Salutaire

Erik Tack vangt als ex-basketter de bal op de rebound, mikt hem met een jump in de mand en deelt in de glorie. Gevolg: patstelling. Catch 22 voor de meerderheid. Schorsing. Eindeloze palavers. Paniek in de rangen van de nieuwe Vlaamse dominantie. Je laat Ronse niet zomaar doodleuk (s)links liggen.

Lieven Dhaeze tuimelt al meteen van zijn neutrale voorzitterstroon, probeert te pareren met een flauwe tegenaanval maar dient snel weer in te binden. Nee ze hebben het dus niet gezien. En nee niemand heeft hen iets gezegd. De stadssecretaris had het moeten zien en hen zeggen. Maar bon ze gaan dat foutje hier eens sebiet repareren en verbeteren zie.

‘No way. De akten moesten binnen tegen 24 december. Dura lex sed lex om het in BDW-jargon te schrijven. En we zijn al 2, pardon inmiddels 3 januari. Zodus.’

Advocate Nedia Gmati-Trabelsi geeft er een lap op. Advocaat Abderrahim kijkt toe aan de overkant. Hij zit pal naast de Vlaams Belangfractie met een lichtelijk foeterende Tack die zijn Pallieterke vergeten is. Als dat maar goed komt tussen die twee daar.

Er wordt gebeld en gesmartphoned dat het niet schoon is. Dan: du jamais vu à Ronse-Les-Bains. Erik Tack van het Vlaams Belang jawel in een onderonsje met de sossen. Cordon sanitaire wordt cordon salutaire.

Voilà, hier zie nieuwe voordrachtsakte, zegt de N-VA. Nu mèt meiske erbij: Angélique Syroit.

‘Ha neen’ zeggen de sossen, plus het Vlaams Belang in koor.

‘Dat gaat hier zomaar niet. Veel te laat en ver over tijd. U vraagt ons iets onwettelijks te stemmen. Doen we niet.’

En zo gaat het maar door urenlang. Volgens de nieuwe Maya Kalender duurt één gemeenteraad van Ronse duizend jaar.

En niet eens een gardevil (zoals vroeger jaren) om de eerste GAS-boetes uit te schrijven aan al deze doelloos voor zich uit starende hang-raadsleden

Het zal tot diep na middernacht duren eer er dan eindelijk een gewijzigde, verbeterde voordrachtsakte komt die volgens de nieuwe Ronsiese alliantie van Vlaams Belang en socialisten niet kan en volgens Luc Dupont wel want er staat bijvoorbeeld geen sanctie op de verbetering van een voordrachtakte onderweg zodus.

Eerst probeert de N-VA dus nog (met veel grandeur dat belooft voor de verdere samenwerking) de schuld op de stadssecretaris te schuiven die de foute voordracht van de Nieuwe Vlaamse Alliantie niet heeft gezien. Maar Erik Tack doorprikt slim zélf dat broze parapluutje. En dan volgt tot overmaat van het nieuwe Maya-rampjaar toch wel een foute stemming zeker. Je houdt het niet voor mogelijk maar jawel. Iemand heeft twee stembiljetten ingevuld en van niks gepiept: de rekening klopt niet. Herstemming. Hertelling.

Tavi in het echt. Lachbuien. Gehakketak. De raadzaal van Ronse als Cour des Miracles. Een vaudeville. ...

Nooit meegemaakt. Ook niet in de meest memorabele dagen van 'Beerie Passereele'. Een kind schreeuwt in het Frans vanop de publieksbanken naar zijn vers verkozen moeke of dat zottekensspel hier nog lang gaat duren. Hij heeft een scheurende honger. Hij wil dat ze een snacksen bestelt en zou de MacDo nog open zijn, petite maman chérie? Plaatsvervangende schaamte overvalt een Ronsenaar op zulke momenten.

Meer blauw: van straat

Ook advocaat Tom Deputter (de Ronsese gemeenteraad lijkt stilaan op een vergadering van de jonge balie) heeft nog niks binnen. Hij heeft zijn vrouw beloofd dat ze daarna misschien iets samen kunnen gaan eten nu de kindsies toch in de koningin der badsteden vertoeven. Dat wordt een loempia of twee uit de freezer, vrees ik.

Al die tijd wacht Wim Vandevelde, de inkomende OCMW-voorzitter met al meteen een klacht aan de broek nog voor hij verkozen is - in alle nederigheid - in het belendend zaaltje omringd door een paar van zijn diep denkende Pretorianen. Misschien moeten ze professor Hendrik Vuye erbij halen. Of die tekstschrijver van koning Albert. Van Pieperzele du Hibou of wie was het ook weer.

Beneden in de trouwzaal bubbelen de bubbels ondertussen uit de flessen gelijk den Djinn uit de flacon van Aladin. Die houdt het stadspersoneel in aanslag voor de receptie, zo meldt me verslaggever Fernand Devos die al een keer is gaan proeven. En al die sandwichkens gaan flets zijn, drukt hij mij zijne bezorgdheid uit.

Te gek voor meer woorden is het. Een start vol vergissingen, vertwijfeling, blunders, foute stemmingen, eindeloze hertellingen.

Erik Tack kondigt al meteen een klacht aan tegen de onwettigheid van de OCMW-voordrachtakte van Ronse. Dat heeft hij graag, klachten. Ik vraag hem of hij soms geen kruiswoordraadsel bij zich heeft. Nee die houdt hij voor ’t Vlaams Parlement, zegt hij mij.

Om middernacht is mevrouw Modde jarig (ik verzwijg beleefd haar leeftijd). Barst er een algeheel applaus los. Ge zijt het niet wijs.

HAPPY BIRTHDAY
TO YOU CHRISTIANE!
ON VA CHANTER
ON VA DANSER
OUI c’EST LA VIE
LA LA LA LA.

C'est surtout la nuit.
Et la nuit n'en finit pas.

Lang na dat brandalarm raken de OCMW’ers dan toch verkozen. Je zou er kunnen om lachen, ware het niet dat het hier gaat om het bestuur van Ronse en het meer iets is om bij te huilen.... van plaatsvervangende schaamte.

‘Maar ge hebt schone foto’s kunnen schieten’, troost Luc Dupont zichzelf na afloop. Ik zou het zo nog niet weten. Misschien die ene dan, van de wachtende Wim Vandevelde in dat belendend zaaltje. En nog een paar andere die ik mijn lezers niet wil onthouden eer ik uit deze nachtmerrie stap.

‘Als ik ervan droom vannacht, zal ik je weer mijn droom vertellen voor nen nieven Tavi’ lacht Daniel Vandenhoucke me van op zijn bankske. De vorige keer heeft zijn droom ons de wonderbaarlijke waan van Cannau den bunenmarchand opgeleverd. Ik wacht bang af wat het nu weer geven zal.

Ien Ronse ees dat iet.